? Are you staring at the same moon

رِیِ عزیز ؛

نوشتن این روزها سخته. بیشتر ازینکه حرفی برای گفتن داشته باشم نگاه برای خیره شدن دارم. اعصابم از دست خودم که انقدر مصمم میخوام چیزهایی رو نشونت بدم که حتی نمی‌دونی وجود دارن خورده. ناراحتم. لبه ی پاچه ی شلوار جینم سوراخ شده، کف آلستار هام پوست پوست شده و یه لکه ی نارنجیِ پاک شدنی جلوشون افتاده. دسته ی عینکم شکسته، شلوار لباس فرمم برام بلنده، قلبم درد میکنه، معدم به هم ریخته و پر از غر غر و ناراحتی ام. نامه هام پر از غلط املایی های احمقانه ست. غلط هایی که حوصله ندارم پیدا و درستشون کنم. تمام چیزی که این روزها می‌خوام اینه که پای وامونده م به مکان کوچولوی بزرگ برسه، ببینمت و اون تیکه کاغذ کوفتی رو بهت بدم. البته؛ قبل ازینکه پاک خل بشم و پاره ش کنم.

Oh man

هفت عزیز ؛

دلم برای نوشتن برات یکهویی لک زد !! (درست ساعت سه صبح) و این خیلی قشنگ بود. خیلی وقته برات ننوشتم. دلم برات تنگ شده. می‌خواستم یک سخنرانی طولانی راجب شروع مدرسه و بچه ها و نگرانی هام بگم و با هم قهوه بخوریم و لیست خرید و مرور درس‌ بنویسیم. اما می‌ترسم ماخا از خواب بیدار بشه و ببینه گوشی به دستم؛ به کل از زندگی ساقطم کنه. (تازه، باید بخوابم و قهوه ت بیدارم نگه می‌داره، اونطوری مجبورم تا صبح غلت بزنم _ جدی املای غلت یادم رفته_ و این طاقت فرساست) پس به جاش بهت قول میدم فردا برات بنویسم. خصوصا راجب انیمه ای که اخیرا دیدم، قبلشم اتاق رو حسابی تمیز می‌کنم. فراموشم نکن.

 

پی‌نوشت) می‌بینی پاییز چقدر سریع و بی رحمه؟ دارم تموم تلاشمو میکنم باور کنم هنوز توی تابستونیم. ولی 5م سپتمبرئه، هوا سرده و تاریکی شبها خیلی زودتر از اوایل آگوست، شبیه بزاغ دهن پاییزی که برای رسیدن صبر نداره و از ذوق با دهن باز نفس نفس می‌زنه کش میاره و خورشید رو خاموش می‌کنه. راستش پاییز رو دوست دارم. ولی سرعتش ترسناکه.

,*~ .Oh, dear R "

رِیِ عزیز !!،*☆'

 

داستان نوشتن گاهی خیلی سخت می‌شه، خصوصا اگه داستانِ زندگی خودت باشه، دربرابر یکی از عجیب ترین انتخاب های دنیا برای مخاطب یک داستان بودن. یعنی تو، همون یارو قدکوتاه کوچولوئه که خیلی دوستش داری. (می‌دونم شاید قدکوتاه حرف بدی تلقی بشه، اما باور کن در اینده قد میکشی و میبینی قد کوتاه بودن بهتره) شاید کوچولو یکم کلمه عجیبی باشه، نمی‌دونم چند سالته ولی احتمالا از من دو سه سالی کوچیکتر باشی، (اگرچه عمیقا هنوز ۱۵ ساله ام) اما این کوچولو خطاب کردنِ بقیه یه جورایی love language منه. وقتی بهت میگم کوچولو یعنی دوستت دارم و می‌خوام بغلت کنم و انقدر فشارت بدم که بمیری. اگرچه بنظر چیز جالبی نباشه.

امروز خوشحال بودم و بهت فکر کردم، برای همینم الان که حوصله م سر رفته و کتابم رو دخترداییِ ده ساله‌م ازم گرفته تا یه نگاهی بهش بندازه، درحالی که سمت راستم خاله بزرگم روی زمین چرت میزنه و من اینجا روی تخت خاله کوچیکمم، و کیفِ جدیدم که اسمش رو گذاشتم کانر راندولف به پهلوم چسبیده، این پنل کوفتی رو باز کردم تا برات بنویسم. اخرین باری که برات نامه نوشتم ساعت هشت صبحِ یک روز خنک و نورانی بود که لیپ گلاسه ی وانیلی، گردنبند گیلاس بانویی و برای دوستم فون چارم خریده بودم. همه ی خوشحالی ها و احساساتم رو برات نوشتم و بعد بومب، این بیان بلاگ لعنتی پاکشون کرد و حسابی خورد توی ذوقم. اون نامه رو با یک اهنگ از خواننده ای که دوستش ندارم نوشته بودم " Salvatore " و بطور اتفاقی این یکی نامه هم با یک اهنگ از همون خواننده ست به اسم " every man gets his wish " ولی چون نمی‌دونم چه ایده ای راجب اهنگا داری اینجا اپلودشون نمی‌کنم. 

ادامه پست