هفت عزیز ؛ ✦𝅦 ֺׅ ࿙ چقدر همه چیز عجیب شده ، نه؟ چند روز پیش که یک نفر از ربط تو به V پرسید ؛ فکرش رو هم نمی‌کردم نامه ی بعدی قراره چه شکلی پیش بره. اما بهش گفتم " اصلا به هم ربطی ندارن " و خوشحالم، حداقل یک نفر این رو می‌دونه.
هفت عزیز ؛
محتوی این نامه رو حتی نمی‌تونم بنویسم. لطفا حسش کن. و من رو بفهم. چون برای تموم تلاش های لازم ؛ خسته‌م.
هفت عزیز ؛
هوا گرمه، اما داغ نیست. این هفته هم به آخرش رسیده، میبینی؟
خسته‌م، تا فرسخ ها زیر پوستم کافئین انباشته شده، و ترس، و بافت قرمز ناشناخته ای که گوشت صداش می‌کنن. چقدر عجیب که با اینهمه احساس و آرزو ؛ فقط یک تیکه گوشتم. که می‌شه خیلی راحت با کارد بریدش.
هفته ی سختی بود؛ احتمالا زیاد گریه کردم. به ازای تموم دردهایی که احساس کردم. پنج تا نامه ی خودکشی نوشتم تا فقط ببینم چقدر براش آماده ام؟ با هر پنج تاش گریه کردم. آماده نیستم. هنوز می‌خوام زندگی کنم.
با این حال درد دارم.
و کلی خرید :) کلی برچسب ، کلی ایده و کلی کاغذ که باید تا بدم و بچسبونم و نقاشیشون کنم. کلی اثر انگشت هست که باید به جا بذارم هفت. کلی مزه که باید بچشونم، کلی عطر که باید به مشام خیلی ها برسونم؛ کلی حرف که باید نجوا بشن. هنوز می‌خوام زندگی کنم، با همین چیزک هایی که دارم، این جورابه که نخ کش شده، اون ماهی معلق بین تنگ، اون عطر سحر آمیز دم پنچره، این کرم دستی که بوی بائوباب می‌ده. می‌خوام زندگی کنم و هر روز دکمه های همین آستین رو ببندم؛ تا وقتی که مطمئن بشم وقتشه که این لباس رو دربیارم.
و آماده باشم.
و زندگی واقعی رو بپذیرمش.
خوبم هفت، فقط گریه کردم و زخمی شدم، اما خوبم. سرحالم. زنده میمونم.
خوبم. هفت.
تو برای چی موهات بلند نمی‌شن ؟؟
آفتاب داغ ساعت نه، قطره های عرق که قوس پشت کمرم رو طی می‌کردن و نزدیک کش شلوارم متوقف می‌شدن، سر صدای دبیرستانی ها، دختر های مو قرمز، دختر های ناخن رنگی، دخترهایی که روسری های گیره زده داشتن، صدای جیر جیر وسایل بازی مدرسه ی نه چندان غریبه ی کنار درمانگاه... همه چیز چقدر احمقانه بود برای اینکه بعد از یک سال با همچین سوالی مواجه بشم.
تو برای چی موهات بلند نمی‌شن ؟؟
موهام خوبن، شاید قیافه م معقول نیست، فرقم کج و کوله ست و چتری هام هیچ وقت صاف نیستن، شاید لپ هام عجیب به نظر میرسن و موج روی موهام هیچ وقت متعادل و متقارن نیست، اما موهام خوبن. چون وقتی نشسته بودم روی زمین و یهو یک جفت اسکیچرز مشکی با جوراب های راه راه دیدم، چشمها و ابروهام رو پوشوندن. چون وقتی روی شکمم خم شدم و تا جایی که میشد شونه هام رو نزدیک کتاب، که روی زمین بود، کردم؛ سایه شون نذاشتن ۴۵ درجه بالا تر رو ببینم، جایی که صدات رو ازش می‌شنیدم؛ اما دیگه بوی آشنایی از طرف تو احساس نمی‌کردم. یا شایدم هوا برای وزیدن باد؛ زیادی گرم بود.
موهام خوبن. دیگه نه صافن و نه می‌تونی انگشتهات رو توشون فرو کنی تا دسته دسته ببافی‌شون. دیگه خبری از پنس های رنگی همیشگی نیست، چون ریختنشون توی صورتم بیشترین حس امنیت ( و weird بودن ) رو القا می‌کنه. موهات واقعا نیازی ندارن که بلند تر ازین بشن. نه فعلا. حتی اگر قشنگ تر باشم، یا کسی اینطوری بیشتر دوستم داشته باشه... تو برای چی موهات بلند نمی‌شن ؟؟ آه خدایا. خسته م. و فکر نکنم جواب این سوال به اون آسونیا که می‌شه فکر کرد باشه.
