نمیدونم یک اسم ساده چطور انقدر ناراحتم میکنه.
- متیو~蒸発
- دوشنبه ۲۸ مرداد ۰۴
هفت عزیز ૢ་༘
سوالهای آدمها معمولا عجیبه. حتی وقت هایی که از خودشون سوال میپرسن. حتی وقتی جوابش رو میدونن. درست مثل امروز؛ وقتی که توی حموم وایستاده بودم و بوی خون ریه هام رو پر میکرد، بدون اینکه هیچ رنگ قرمزی غیر از جشمهام رو ببینم. با خودم فکر کردم چطور ممکنه انقدر از آدمیزادی که توی قرن بیست و یکم زندگی می کنه دور باشم؟ و خب. سوال عجیبی بود. من هم عجیب بودم.
میخواستم بیام و برات از احساسی که دارم بنویسم، از حشراتی که پوسته های سخت و رنگی داشتن و توی قلبم گرد میشدن و من هیچی نمیفهمیدم، میخواستم از احساسِ عجیبِ باز شدن اون بافت ابریشمی گوشه کنار های حجم نرم این عضله ی عجیب بنویسم، از انفعالات متافیزیکی ای که رخ میداد؛ وقتی که حشرات رنگی پاهای محکم و شاخه شاخه شون رو از پیله ها درمیآوردن و روی بافت جگرم راه میرفتن. از احساسِ عجیب. و دور. و شگفت انگیز لحظه ای که بالهای مخملین جدیدشون رو باز میکردن و هرچیز دیگه ای که اونجا بود رو؛ با خط و خال های عجیب و زیباشون فراری میدادن.
هفت عزیز ۰ ۪۪۫۫ ·₊ .
گفتی اشکالی نداره. منم همینطور، شب رو خوابیدم، کابوس های عجیب دیدم، بیدار شدم، گرم بود، کابوس هارو فراموش کردم اما ردِ دردشون رو نه.
اشکال نداره. درس نخوندم، ولخرجی کردم، گفتم درست میشه. خندیدم، سر کلاسها، کنار ماخا، کنار هانیه. هانیه نگاهم کرد و گفت چقدر ناراحتی.
چشمام گرم شد.