#21 :: یادداشت‌های‌ زیر زمینی

#21

روزهای گرم و بی‌خاصیتی رو میگذرونم. شاید با این حجم از درونگرایی و انزوا طلبی کنار بیام و خودمو توی جمع بپذیرم، شاید برم و توی فرهنگسرای همین نزدیکی کلاس خمیر ایتالیایی ( همچین اسمی ) ثبت نام کنم. گرچه به پای سفالگری نمیرسه ولی خب شاید یه تکونی به خودم دادم و اصلا درآمد زایی کردم

* عینک دودی و پیپ:دی *

‌+نوشتن این روزا سخت شده. کتاب میخونم. بیخودی خوشحالم.

متیو~蒸発
دوشنبه ۱۹ تیر ۰۲

ָ࣪۰ ഒ ｡
زمان لخت و عریان، نرم نرمک به وجود می‌آید، منتظرمان می‌گذارد و وقتی می‌آید بیزارمان می‌کند. چون معلوم می‌شود از مدت‌ها پیش، آن جا بوده است.
ָ࣪۰ ഒ ｡

" خانه دوست کجاست؟ " در فلق بود که پرسید سوار
اسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت
" نرسیده به درخت،
کوچه باغی‌ست که از خواب خدا سبز تر است
و در ان عشق به اندازه پرهای صداقت آبی‌ست.
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر بدر می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تورا ترسی شفاف فرا میگیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی میشنوی:
کودکی میبینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او میپرسی
خانه دوست کجاست. "
-
نام وبلاگ برگرفته از کتابی با همین نام؛ نوشته ی فیودور داستایِوسکی.

ָ࣪۰ ഒ ｡
I've always felt like i'm a drop in your ocean and when it hurts, you don't see
‌

منوی وبلاگ

موضوعات

جعبه‌ی‌نامه‌ها (۳۵)
Challenges ~ (۲)

آخرین مطالب

نویسندگان

متیو~蒸発 ( 110 )

پربیننده ترین مطالب

خواندنی ها

پیوندها

Family

یادداشت‌های‌ زیر زمینی

تصور نمی‌کنم که بتوان تنهایی را با کسی شریک شد ‌..

#21