...Welcome , to my snug
- متیو~蒸発
- جمعه ۱۲ آبان ۰۲
هفت.
هوا ازین موقع صبح رفته رفته به گرما میزنه. آدامس سیب میجوئم و درحالی که هیچ یک از اهداف فارسی۱ رو مطالعه نکردم عقربه ها پیش میرن و از اخرین باری که خواب بودم دور و دور تر میشن. حتی قهوه نخوردم، هیچ ایده ای ندارم که دارم چه غلطی میکنم، انگار یه کشش درونی به من میگه نخون، اینا به دردت نمیخوره. گلوم از تشنگی خشک شده، از پشت پنجره ی اتاق صدای جیغ ممتد یک جونور بچه سال میاد، چرخهای سطل آشغال رفتگرها تلپ تلپ صدا میده و ... من آماده نیستم.
شاید اگر الان دوماه پیش بود برای کارهام دلایل بهتری داشتم، اما امروز، اینجا، درحالی که توی ننوی سفید چرک شده ی راه راهم تاب میخورم و گوشیِ ماخا از بین انگشت هام لیز میخوره، هیچ دلیل قانع کننده ای برای هیچ چیز ندارم. حتی دلایل ناقانع کننده ای هم اینجا نیست، فقط من، لا به لای دیوارهای خاک گرفته ی زیرشیروونی نشستم و به صدای غذا خوردن نعنا گوش میدم و ارزو میکنم کاش دو ماه قبل بود.
کاش یک دلیل قانع کننده داشتم.
-میتسوری، قرارگاه انجمن، ننویکهنه.
اسمشونبرِ عزیز؛
میخواستم بکستر صدات کنم، اما فکر نکنم هیچ یک از انواع زمان های افعال بتونن تو و خاطرات تورو خطاب قرار بدن. میخواستم از اولِ اول، از شهریور نود و نه بنویسم و تا همین امروز همه چیز رو توی مغزم مرور کنم و ایندفعه بهشون سامان بدم تا بفهمم دقیقا چیشد. ولی گمون نکنم. کلماتم دیگه ته کشیدن، حتی کلمات شکسپیر هم برای نوشتن این قصه کافی نبود. چون دیگه حتی من، حی و حاضر توی تموم سطر ها، نمیدونم چطور بود و چطور شد.
هیچ ایده ای ندارم که روزها چطور میگذرن، هوا بارونیه. اون سر شهر سیل میاد، خیابون بغلی تگرگ میباره و من از صدای رعد و برق لذت میبرم. خادم سیاه نگاه میکنم و سریالی به اسم the rig رو از شبکه چهار دنبال میکنم که چندان طولانی نیست و برای زنده نگه داشتن اعصابم حین استرس های _نه چندان مفید_ امتحانا مناسبه. آهنگ belong together مدام توی گوشم میپیچه و چشمهای روشن و زنده ی مارک امبر حین فریاد کشیدن you and me, belong together من رو به داستان پردازی مجبور میکنن و این حقیقت داره که این روزها، هیچی اندازه ی نیشخند های مارک امبر بابت موفقیتش توی زندگیم حقیقت نداره.
درس نمیخونم و ساعت میگذره، هیچ چیز اندازه ی اینکه خودمو مجبور به باورِ اینکه همه چیز این درس خوندن لعنتیه بکنم احمقانه نیست. هات داگم رو به زور فوت میکنم تا خنک بشه و وقتی با لاک سبز رنگم توی خیابون راه میرم و گوشه ی چادر مخصوص بابایی برای توت تکونی رو میگیرم و سه تا کفشدوزک روی استینم راه میرن به این فکر میکنم که یعنی چقدر رقت انگیزم؟ و جواب این سوال به وسعت فکر هر رهگذری، متفاوته.
×××
وقتی اسمون هنوز به اندازه ی چشمهای تو روشنه سرم رو با آب سرد میشورم. از زینب میپرسم چندتا کتاب برای قرض دادن داری؟ از زهرا دوتا کتاب طلب میکنم و به نظر همه ی دنیا دست به دست دادن تا fire and blood رو با جلد سخت و جذابش بخرم. البته اگر موجودی حسابم یاری کنه. و به نظر این روزها هیچ چیز اندازه ی دنبال کردن ویدیوهای belong together و جمع کردن کتاب برای تابستون دوست داشتنی نیست. کتاب عربی با چشمهای خون آلود و روحِ دبیر عربیم با انگشت های الوده به من خیره شدن و تمام کاری که از من بر میاد نوشتن کلمات و پشت سر شوهرخاله م حرف زدنه. دلم برای ویلی تنگ شده، برای اینکه با کالیستا توی کامنتای وبلاگ سبز رنگش خوش و بش کنم. اما انگار تلگرام اون خویِ نویسنده ی وبلاگی هممون رو کشته.
کاش میتونستم بدون اینکه کسی بهم اشاره کنه و بگه اوه اون دختره رو ببین! زیر بارون دکمه های پیرهنم رو باز کنم و خیس آب برقصم.
کاش میتونستم.
کاش اون دختره نبودم.
میخواستم بیام اینجا و برای ثبت کردن روزهایی که گذشت، درست مثل چیزی که به نظر میرسه بگم که اوه، اتفاق خاصی نیوفتاد. میدونی؟ واقعا کار خاصی نکردم. اما این یطورایی حقیقت نداره، چون این چهار-پنج روز در عین پوچی ظاهریش خیلی پر اتفاق بود. چون شبها راحت خوابیدم و خوابهای عجیب غریب دیدم. چون برای خوندن یک کتاب ذوق زده بودم. چون از خودم و بی احساسیم نا امید شدم و موهام رو کوتاه کردم. و وقتی این روزهای کوچیک و بی معنی پشت سر هم رد میشدن بعد مدتها گریه کردم، نعنا رو نوازش کردم و توی تماشای خادم سیاه غرق شدم. چون موقع تماشای اینتراستلار دلم میخواست احساساتی بشم و اشک بریزم، چون بعد دوسال به صدای جانگکوک گوش دادم. چون به اعضای زیروبیسوان نگاه کردم و احساس کردم چیزی شبیه شور زیر گونه هام حرکت میکنه.
این چند روز پر بار بود. مثل وقتی که جلوی تلوزیونی که قلعه متحرک هاول پخش میکرد عربی خوندم و فهمیدم امتحانمون کنسل شده. مثل وقتی که isfp کوچولوی کلاسمون عکس هایی که گرفته بود رو برام ارسال کرد و راجب فیلمهای عجیب غریبی که میبینم حرف زدیم. مثل وقتی که ماجرای خیت شدن جوزف رو شنیدم و پوزخند زدم. مثل وقتی که یواشکی پولهامو چپوندم توی کیف دخترداییه تا برام هری پاتر بخره. مثل لحظه ای که رعد و برق صدای وحشتناکی میداد و حنا توی حیاط از ترس اینطرف و اونطرف میرفت. مثل ساعت نه صبحی که با خاله ها رفتیم پارک و یه خانوم تپله ازم خواست سوار اسکیتم بشه. مثل وقتی که هات داگ های کلاسیک سرد رو توی دهنم میذاشتم و هری پاتر بین صفحه های کتاب توی دستم، به راز پرفسور کوییرل پی میبرد. مثل SWEAT و ریتم دل انگیزش.
این چند روز تعطیلی خودخواسته و خود نخواسته ای که گذروندم پربار بود و حالا به اخرین لحظاتش میرسه. پس تصمیم گرفتم شبیه رنگ متمایز تیشرتم یه تغییری به قالب اینجا بدم، یک روزنویسی ناشیانه دیگه بنویسم و خودم رو برای فردا اماده کنم. فردا، با بیست و پنج آدم نه چندان دوست داشتنی درحالی که امتحان دینی دارم و حوصله ی مرور تدبر درقران ها برام معنایی نداره. و قراره بشدت سخت بگذره، مثل تموم این شیش ماهی که بین اونها بودم و ازین بابت خرسندم. چون اگر قرار باشه مدام بین ادمهای دوست داشتنی و سازگار زندگی کنم، هرگز به اندازه ی یک ادمِ واقعی و ظرفیت های پنهانش رشد نمیکنم. پس، بیاین فردا با سر بریم توی تموم اون لجن زار متعفنی که منتظرمونه و فکرمیکنه میتونه با کثافت های بی ارزش و اشغالیش به ما لطمه بزنه.
هفت عزیز؛
ماخا فکر میکند ام اس دارد؛ مولتیپل اِسکلٌروزیس[۱] یا اسکلُروز چندگانه یا تصلب پراکنده[۲] (به انگلیسی: Multiple Sclerosis) به اختصار MS،[۳] به معنی سفت شدن چندین بافت عصبی است. اماس یک بیماری التهابی است که در آن غلافهای میلین سلولهای عصبی در مغز و نخاع آسیب میبینند.[۴] این آسیبدیدگی میتواند در توانایی بخشهایی از سیستم عصبی که مسئول هدایت هستند اختلال ایجاد کند و باعث به وجود آمدنِ علائم و نشانههای زیادِ جسمی شود.[۵][۶] اماس به چند شکل ظاهر میشود، علائم جدید آن یا به صورت عودِ مرحلهای (به شکل برگشتی) یا در طولِ زمان (به شکل متناوب) اتفاق میافتد.[۷][۸] ممکن است در بین عود، نشانهٔ بیماری به کلی از بین برود؛ با این وجود مشکلاتِ عصبیِ دائمی به ویژه با پیشرفتِ بیماری در مراحلِ بعدی بهطورِ مداوم اتفاق میافتد.[۸]
اگرچه علت بیماری مشخص نیست اما مکانیزمِ اصلیِ برای آن آسیب زدن توسط سیستم ایمنی بدن یا اختلال در سلولهای تولیدکنندهٔ غلافِ میلین است.[۹] دلایل ارائه شده در مورد این مکانیزمها شامل عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی مانند عفونت است.[۶][۱۰] معمولاً اماس بر اساس نشانهها و علائم و نتایج آزمایشهای پزشکی تشخیص داده میشود.
پیشترها درمانِ مشخصی برای اماس وجود نداشت تا اینکه محققانِ کانادایی موفق به درمانِ آن شدند. درمانهای موجود به منظور بهبود عملکرد بدن پس از هر حمله و جلوگیری از حملات جدید صورت میگیرد.[۶] اگرچه داروهایی که برای درمان اماس تجویز میشود اندکی مؤثرند اما دارای اثرات جانبی هستند و تحمل آن دشوار است. با وجود اینکه شواهدی در مورد اثربخشی درمانهای جایگزین اماس وجود ندارد، بسیاری از مردم به دنبال آن درمانها هستند. پیشبینی نتیجه دراز مدت درمان بسیار دشوار است، اما نتیجه قابل قبول بیشتر در زنان، افرادی که در سنین پایینتر به این بیماری مبتلا شدهاند، افرادی که در آنها دورههای عود مشاهده میشود و افرادی که آنها در مراحل اولیه حملههای کمی را تجربه کردهاند مشاهده میشود.[۱۱] امید به زندگی افراد دارای اماس ۵ تا ۱۰ سال کمتر از دیگران است.[۴]
بکستر عزیز؛
فکرکنم نوشتن نامه برای تو، همونقدر عجیب باشه که نوشتن نامه برای اودی، جوجهتیغی از بین رفته ی سوبین، عجیبه. اما من برای اودی هم نامه نوشتم. اگرچه محتوی اون زمین تا اسمون متفاوت بود.
راستش رو بخوای نمیدونم چرا برات اونهمه نامه نوشتم. اونهمه قربون صدقه ت رفتم و بعد یهو بهت گفتم برو بکس، من نمیخوام ازت متنفر بشم. نمیدونم چرا. فقط میدونم داشتم ازت متنفر میشدم و این ترسناک بود، پس این شد که بوسیدمت و لای یک کاغذ صورتی رنگ نازک پیچیدمت و با کناف سبز بسته بندیت کردم، انداختمت توی صندوق پست کارخونه ی ابرقهرمان سازی و مرجوعت کردم. فکر نمیکردم به جای بهتر شدن بازیافتت کنن و تبدیل بشی به یک.. شونه ی تخم مرغ؟ یا حتی پلاستیک آشغال؟
اما خب، میدونی چیه؟ من با وجود همه ی این تنفر هایی که بهت ابراز کردم و میکنم، با وجود اونهمه عشقی که بهت ندادم و حرفهای سنگدلانه ی آخرم دربرابر تویی که بهم گفتی باهام حرف بزن، گفتی میخوای همه چیز رو درست کنی... با همه ی اینها من گاهی،خیلی کم، با خودم فکر میکنم چی میشه اگه تو یک شونه ی تخم مرغ مخصوص تخم مرغ های رنگی سال نو باشی؟ چی میشه اگه پلاستیک اشغال شده باشی ولی پر از خورده کاغذ رنگی های مهد کودک یا سفره ی زیر دست یک سفالگر که زیرسیگاری قلبی درست میکنه؟ اگه شیشه ی نوشابه ای شده باشی که بشه شربت البالو های مامانی رو توش نگه داشت چی؟ اگه تو تبدیل به فقط پلاستیک اشغال و شونه ی تخم مرغ خالی نشده باشی چی؟ و این میشه که گاهی،خیلی کم، نصف شب ها به تو فکر میکنم. به اینکه بهار جای خالی تورو پر رنگ میکنه. به اینکه روز تولدت بیام و بغلت کنم، اون وقت تو هنوز دوستم داشته باشی و من رو ببوسی. و درست وقتی صبح میشه و نور خورشید تاریکی اتاقم رو روشن میکنه همه ی این فکر و خیالها ،درست شبیه صدات از توی ذهنم، محو میشن و روزها بدون اینکه حتی برای یک لحظه به تو فکرکنم سپری میشن. ازت متنفر میشم و به این فکر میکنم که اَه. ازت بدم میاد. بعد یک روز سه شنبه، سر زنگ ریاضی، وسط مبحث واریانس دوباره فکرِ تو سر و کله ش پیدا میشه و انقدر یهویی درگیر تو میشم که هیچ جزئیاتی به یاد نمیارم؛ و وقتی یکهو چشمم به نهبندانی پای تخته میوفته و خم میشم تا خاک روی شلوارم رو بتکونم میفهمم که داشتم به تو فکر میکردم. به کسی که ای کاش میتونستم شبیه ریپلای یکی از کاربرهای تیک تاک برای سوالِ What happened to Odi ، در موردش جواب بدم he passed away .
هفت عزیز؛
یک ماه پیش، وقتی نور خورشید هنوز خیلی گرم نبود، دراز کشیده بودم لای انبوه اسباب بازی های میگوروشی و poor things ،فیلم نه چندان موفق و با کیفیت توی ژانر اعلام شده ی خودش، رو نگاه میکردم. شخصیت اصلی زن زیبایی با اسم بلا بکستر ئه، که گادوین بکستر دانشمند دیوونه اون رو بعد از خودکشی پیدا میکنه، درحالی که یک نوزاد زنده توی شکمش بوده. پس گادوین بچه رو بدنیا میاره و مغزش رو با مغز مادرش جا به جا میکنه. نتیجه موجود خارق العاده ای میشه با بدن بزرگسال و مغز نوزادی که به سرعت از هر نظری رشد میکنه و تا وقتی سن عقلی و جسمی مطابق بشم یکم هم عقب مونده میزنه. خلاصه، توی یکی از مراحل رشد جاهلانه ی بلا، اون سر سفره میشینه و کلی خراب کاری بار میاره. گند میزنه توی هرچی روی میزه و بعد یک خیار رو برمیداره و فرو میکنه توی خودش (میدونم، میدونم. این فیلم واقعا مستهجن تر از چیزی که باید واقع شده) و بعد از چند ثانیه متوجه میشه که احساس تازه ای داره. بلای بدبخت با عارضه ی ناهماهنگی سن مغز و سن جسمانی دچار مغالطه تعمیم شتابزده میشه و فریاد میکشه بلا خوشحالی رو پیدا کرد!!! بلا خوشحالی واقعی رو پیدا کرده!!! و بله، من داشتم به چشمهای بلا بکستر نگاه میکردم و فکر میکردم که آیا هیچ وقت، قراره چیز نه چندان پیچیده ای رو پیدا کنم که اینطور فریاد بکشم که خوشحالی اینجاست! خوشحالی رو پیدا کردم؟
جواب اینه: بله.
هفت عزیز، من نشسته بودم و لیست علاقهمندی هام از دوران کودکیم رو مرور میکردم، بعد یکهو یاد چیزی افتادم که فراموش شده بود، اهمیتی ندادم و چند روز قبل داشتم جلد (فکرکنم سوم) از سری کتابهای بیگ نیت رو میخوندم و باز به اون چیز کوچولوی نه چندان پیچیده برخوردم. با اینحال مجاب نشدم که این همزمانی باید من رو به فکر خاصی فرو ببره، فقط ازون لبخند گنده ها زدم و گذشت. پنجشنبه که با کناردستی شماره 3 سابق توی پارک بودیم من وسط سخنرانی های ماخا برای کناردستی چشمم دوباره به اون چیز کوچولوی تکرار شونده افتاد. و احتمالا چیزی رو درک کردم که امیدوارم حقیقت باشه. چون من تقریبا فریاد زدم.
!!! bella found happiness
هفت عزیزم؛
شاید دلم میخواست بهت بگم نشستهم پشت میز، لای کاغذ ها و بوی جوهرو برات نامه مینویسم. ولی اینطور نیست, غم زدهم. کف اتاقی که به اندازه ی غمگین بودنم توی بهار آبیه نشستم و دکمه های پیرهن تابستونیم تا نافم بازه. A far of the whole جلوم بازه و واقعا احساس میکنم شیوه ای که با مردم شهر تا میکنم در حقیقت نقاب منه. یک نقاب خوب. بهترین نقاب موجود: یک دروغِ راست. نقابی بافته از رشته پاره های تمام بخش هاش زیبای وجودم. اما به نظر هیچ مارتین دِین فیلسوفی حاضر نیست موقع پرت شدن از صخره بع اینکه من دوستش داشتهم فکرکنه. و البته که منم اینرو نمیخوام. چون الان خستهم، بدنم کمبود ترشح ملاتونین داره و نهار ماکارانی خوردم. چون قراره فردا برم تولد یک دختره ولی براش هدیه نخریدم. چون کوتوله ی منزجر توی صورتم_با دهنی که بو میداد_ پچ زد خوشت میاد همه رو مسخره کنی؟ و من براش بازگو کردم. برای گریاندن گریان ها، و خنداندن خندانها. اما دروغ بود. من همونقدر کریه بودم که از نظر اون. یک چهره ی منفور, با صورت لُپ گلی و چشمای وحشی و دهنی که پر از توهین و رازهای وحشتناکِ منتظر فاش شدن بود. مَن. با دستهای کشیده و آلاستار های خاک گرفته, موهای تیکه تیکه و چتری های کج و معوج. همونطور که جلو دستی گفت و تایید کردم. یک روانی به نظر میرسیدم و هیچ راه فراری نبود. چون من داشتم big man, little dignty رو گوش میدادم و توی ذهنم همه اونهایی که از من میترسیدن یا دوستم داشتن رو زنده زنده میسوزوندم و به جاشون هم میسوختم و هم شکسته بودم. چون به اندازه ی یک ارتیست ممنوعه و مست از الکل روی صحنه ی زندگیم برای بقیه گیتار زده بودم و بند انگشتهام پر از خون بود. خون کسایی که مجبورم کردن به خاطر تشویقشون سالیان سال اهنگ بنوازم. ادمایی که هیچ وقت به ساز من نرقصیدن. میدونی هفت؟ من عصبانی بودم. من دروغگو و خسته و زشت بودم. توی اون دبیرستان از همه متنفر بودم. حتی از کوثر توی اون دبیرستان بدم میومد. حتی از جوزف. اگه به بکستر تعارف نکردم که بیاد همین بود. من توی اون دبیرستان حتی از بکستر متنفر بودم. من بودم و یک نقاب لعنتی و اهنگهای هوی متالی که گوشهام رو سنگین میکردن. پس دیگه اهمیتی ندادم اگه تبدیل به یک هیولا شدم یا میتیای بیچاره باقی موندم. چون هیچ الیوشایی نبود که برادرانه نگرانم باشه یا هیچ ایوانی که برادرانه از من متنفر. من تک و تنها بودم و تصمیم گرفتم برای خودم بجنگم. برای من. مَن. با دستهای کشیده و آلاستار های خاک گرفته, موهای تیکه تیکه و چتری های کج و معوج. ولی نه همونطور که جلو دستی گفت و تایید کردم؛ بلکه فقط به شکل پیچیده ای متمایز. برای اینکه هیچ وقت شبیه اون ادمهای روانی نبودم. برای من.
هفت عزیز؛
امسال هم، با سختی ها و فراز و نشیب هاش، گذشت و به زودی روزهای خاکستری و رنگیش تبدیل به خاطرات دور و گرد و غباری میشن. شاید فکرکنی دارم به مناسبت سال جدید و روزهای بهتر برات نامه مینویسم، گرچه خیلی هم بی راه نیست ولی از همین تریبون اعلام میدارم کون لق سال جدید. کون لق مقدمات سال جدید، هفت! (بخاطر بد دهنی به من چشم غره میری و عذر خواهی میکنم. اما هیچ واژه ای انقدر گویا احساسم رو باز گو نمیکرد. من واقعا از سال نو بیزارم. از خرید عید و تبریک های رودروایسی دارمون با فامیلی که چندرغاز نمیارزه. ازینکه باید توی گرمای شمال شرق کشور عرق بریزم متنفرم. واقعا بهار و تابستون به چه دردی میخورن؟ مگه توی یخبندون زیر لحاف قایم شدن و صبح های سرد جلوی بخاری ژاپنی چرت زدن چی کم از تماشای مثلا شکوفه ها و زنده شدن درختا داره؟ شایدم من بیذوقم.)
ماخا چند روزیه که بهم گیر داده برای عید لباس بخر و من رو تموم پاساژ های مشهد چرخونده _ و فقط خدا میدونه تا چندتاشون رو میتونم بشمرم _ توی این شلوغی ها چیزای قشنگ و جالب و مسخره و کریح (بیشترشون جزو دسته اخر بودن) زیاد دیدم و میخوام دو سه تاش رو برات تعریف کنم. مثلا وقتی مردم خرید میکردن و بعضی ها چنان صاف و صادق به فروشنده های غریبه میگفتن سال خوبی داشته باشید که برای یک لحظه حسرت میخوردم. چون هیچ وقت نتونستم ازین جمله درمورد ادمهای اطرافم در دنیای واقعی بصورت صادقانه استفاده کنم. با این حال هفت، امیدوارم تو سال خوبی داشته باشی. گرچه احساسی درمن هست که انگار تو در دوران رنسانس زندگی میکنی و این عبارت به کارت نمیاد. سال نوت مبارک ، و تو توی گذشته زندگی میکنی.
اول که خواستم اخرین نامه ی چهارصد و دو رو برات بنویسم، فکرکردم به طور کلی از امسال برات حرف میزنم. اما تو به خوبی از سالی که گذشت آگاهی, با نامه های متداولی که برات ارسال میکردم, سخت میشه گفت چیزی مونده که نفهمیده باشی. درنتیجه به خودم اومدم و دیدم دارم مثل همیشه یک نامه ی شلخته و بی سر و ته برات مینویسم. توهم این عبارت رو میخونی و با اخم میگی اینطور نیست. ولی خودتم خوب میدونی که هست.