Final letter , 1402

هفت عزیز؛
امسال هم، با سختی ها و فراز و نشیب هاش، گذشت و به زودی روزهای خاکستری و رنگیش تبدیل به خاطرات دور و گرد و غباری می‌شن. شاید فکرکنی دارم به مناسبت سال جدید و روزهای بهتر برات نامه می‌نویسم، گرچه خیلی هم بی راه نیست ولی از همین تریبون اعلام می‌دارم کون لق سال جدید. کون لق مقدمات سال جدید، هفت! (بخاطر بد دهنی به من چشم غره میری و عذر خواهی میکنم. اما هیچ واژه ای انقدر گویا احساسم رو باز گو نمی‌کرد. من واقعا از سال نو بی‌زارم. از خرید عید و تبریک های رودروایسی دارمون با فامیلی که چندرغاز نمی‌ارزه‌. ازینکه باید توی گرمای شمال شرق کشور عرق بریزم متنفرم‌. واقعا بهار و تابستون به چه دردی می‌خورن؟ مگه توی یخبندون زیر لحاف قایم شدن و صبح های سرد جلوی بخاری ژاپنی چرت زدن چی کم از تماشای مثلا شکوفه ها و زنده شدن درختا داره؟ شایدم من بی‌ذوقم.)
ماخا چند روزیه که بهم گیر داده برای عید لباس بخر و من رو تموم پاساژ های مشهد چرخونده‌ _ و فقط خدا میدونه تا چندتاشون رو میتونم بشمرم _  توی این شلوغی ها چیزای قشنگ و جالب و مسخره و کریح (بیشترشون جزو دسته اخر بودن) زیاد دیدم و میخوام دو سه تاش رو برات تعریف کنم. مثلا وقتی مردم خرید میکردن و بعضی ها چنان صاف و صادق به فروشنده های غریبه میگفتن سال خوبی داشته باشید که برای یک لحظه حسرت می‌خوردم. چون هیچ وقت نتونستم ازین جمله درمورد ادمهای اطرافم در دنیای واقعی بصورت صادقانه استفاده کنم. با این حال هفت، امیدوارم تو سال خوبی داشته باشی. گرچه احساسی درمن هست که انگار تو در دوران رنسانس زندگی میکنی و این عبارت به کارت نمیاد. سال نوت مبارک ، و تو توی گذشته زندگی میکنی.
اول که خواستم اخرین نامه ی چهارصد و دو رو برات بنویسم، فکرکردم به طور کلی از امسال برات حرف میزنم. اما تو به خوبی از سالی که گذشت آگاهی, با نامه های متداولی که برات ارسال میکردم, سخت میشه گفت چیزی مونده که نفهمیده باشی. درنتیجه به خودم اومدم و دیدم دارم مثل همیشه یک نامه ی شلخته و بی سر و ته برات می‌نویسم. توهم این عبارت رو میخونی و با اخم میگی اینطور نیست. ولی خودتم خوب می‌دونی که هست.

بقیه‌‌روبخون

اِمسال‌اینطوری‌بود؟~

منبع؛ کلیک

سال هزار و چهارصد و دو؛ اگر بخوایم صادق باشیم، حین نوشتن تاریخ یک لحظه مکث کردم. امسال بیشتر ازینکه برام چهارصد و دو باشه دوهزار و بیست سه/ دوهزار و بیست و چهار بود. و دقیقا به همین دو بخش تقسیم شده بود. سالی که از وسط نصف شده بود و هر نیمه از اون متعلق به دنیایی کاملا متفاوت از نیمه دیگرش بود. طوری که انگار سال‌ها از بهار و اردیبهشتش می‌گذره و تار عنکبوت های لایه لایه و گرد و غبار کلفتی روی اون خاطرات نقش بسته‌ن. انقدر قدیمی و دور که باور اینکه اصلا اتفاق افتادن برام غریبه. چه برسه به اینکه بخوام بگم اون خاطرات با زندگی ای که از مهر شروع کردم توی یک سال قرار میگیرن. توی یک تاریخ! حتی منی که اون‌هارو زندگی کرده هم در دو بازه زمانی شخصیت های کاملا متفاوت داشته. انگار توی هزار و چهارصد و دو به اندازه ی دوتا ادم زندگی کردم. دوبار عمر کردم. دو نفر بودم. اولی کوچیک و شیرین، پر از ارزوهای رنگی و امیدوار و شبیه به برگ‌های گل نیلوفر، قمری‌ها و شخصیت های کارتونی. دومی خسته، پر از زخم و پشتکار و جدی. شبیه به دست شوالیه ای که از شمشیر زبرش زمخت شده. شبیه به گرگ‌ها. کسی که هنوز سعی میکنه توی خیالات غرق بشه و دنیای ترسناک اطرافش رو باور نکنه ولی... رویاهاش وحشتناک تر از دنیای واقعی به نظر میرسن. کسی که واقعیتِ دنیای اطراف رو بدجوری جست و جو میکنه. واقعیتی که به مراتب دهشتناک تر از ظاهر دنیای سیاه بیرونه. دیگه فرار نمیکنم. نمیتونم فرار کنم‌. نمی‌ذارم.

بقیه‌‌روبخون

(Unstable letters)

(برگه‌ی اول)

هفت عزیز؛
کم پیش می‌آید ادم نامه ای دست نویس در حاشیه ی جدا شده از برگه ی سوالات مدرسه بنویسد. کمتر از آن پیش می‌آید که وسط کلاس تاریخ، مبحث گمرک، نامه بنویسد.
و نوشتن نامه برای فردی به نام هفت اصلا پیش نمی‌آید.
اما دارم در این شرایط برایت می‌نویسم. به‌طور قطع خمار و پاتیل شده ام. بوی جوزف کنار دستم، در مسیرباد، خفه ام می‌کند.
«غرق می‌شوم» مثل مردی که پایش در گل فرو می‌رود.

بقیه‌‌روبخون

, окончание

هفت عزیز؛
هوا سرده. اما گرمای بخاری شبیه به شعله های یک تابستون جهنمی از پشتم بالا میرن و من رو می‌سوزونن، به نشونه ی اینکه هنوز اینجام. هنوز زنده ام. هنوز توی این کالبد کوفتی گیر افتاده‌م و زیر پوست کلفتم خون جریان داره.
شبیه ادمهای دیگه.
ادمهای دیگه.
درس نخوندم. وقتی درس می‌خونم که به نظرم مفید واقع بشه، درس خوندن برای پایش مفید نبود. پس به جاش خوابیدم و دیدم که فردریک کارتر چطور جلوی چشمهام قد علم کرده بود. به نظر نمی‌رسید بخواد من رو سلاخی کنه.
توی نگاه شیطانی‌ش چیزی بود. چیزی شبیه به «من‌و تو شبیه همیم بچه.» و من از همینش می‌ترسیدم. وقتی بیدار شدم دنیا هنوز شبیه جایی که فردریک کارتر اسمم رو نجوا می‌کرد بود. ماخا نشسته بود سر سفره و بهم میگفت بیا. ماخا تنها،شکننده و بیچاره به نظر می‌رسید. شبیه به پولکی بود که زیر افتاب داغ تابستون درحال اب شدنه و هیچکس برش نمی‌داره چون زیادی گرم و شل شده. 

شب، بدون هیچ تلاشی برای درس خوندن، سعی کردم بخوابم. اما از ساعت سه میگوروشی شروع کرد به جیغ زدن. تب داشت و این من‌ رو روانی میکرد. خسته بودم و هیچ جوره خوابم نمی‌برد اما سرمو زیر پتو فرو کردم. باید میخوابیدم. خواب تنها راه فرار بود، میدونی؟ شبیه به بیماری که بهش مورفین میزنن. 

ساعت شیش صبح تسلیم شدم. ازجا بلند شدم و جلوی بخاری کز کردم. دلم سیگار برگ میخواست. یک سیگار با دودی به غلیظی سیگارهای جادوگر وست، توی گرمای تابستون بریثت. انقدر گرم که حتی شیطون خیس عرق بشه. برای همین وقتی از جلسه امتحان برمیگشتم پیاده اومدم. با وجود ریه های ناقص و بدن نا اماده‌م دوییدم و نفسم به خس خس افتاد. انگشت هام مور مور شد و سر راه گربه ی خپل و عبوس محله رو دیدم و طوری نافذ به من نگاه کرد و رد شد که انگار شخصیت داشت. من رو میشناخت. و اتفاقات رو میفهمید؛ خیلی بیشتر از بقیه همسایه ها.

حالا نشستم توی خونه، لباس فرمم هنوز تنمه. جوراب‌هام رو به زور در آوردم و هنوز منتظر تماس سرویسمم تا ببینم به نرفتنم باهاش گیر میده؟ به نظر خطر رفع شده. دیگه پا میشم و یچیزی میخورم، کتابمو تموم میکنم و خونه رو تمیز. فردا زینب قراره اینجا باشه و میخوام تموم این هفته نکبت‌ رو (به غیر از احساساتم با love song for illusion ) پشت سر بذارم. میرم سراغ کیک سیب و دارچین. فعلا خداحافظ.

 

- متیو، قرارگاه تار عنکبوتی شده ی انجمن، لا به لای ننو.

 

落ちていく

هفت؛

ساعت یازده صبح است و این نامه را برایت می‌نویسم. شاید بخواهی بپرسی چرا جایی جز کلاس فنون سنگی نشسته ام، پس باید جوابت را بدهم که امروز فرار کردم. به همان روش همیشگی ام، با سیاست و فن بیانی که شیش صبح ماخا را راضی به نرفتنم کرد. هربار این فن را روش پیاده میکنم و مغلوب میشود قیافه اش دیدنی‌ست. 

مدرسه نرفتم. ساده و پیش پا افتاده، نشستم در خانه چون اولا حوصله کلاس را نداشتم و دوم می‌خواستم با بازدهی بیشتری درس بخوانم. و کجا بهتر از خانه خودم؛ اتاقم که بوی خاک و وانیل میدهد، حیاتی که بوی مرغ و پرنده میدهد، زیر زمین پر از کارتون هایی که منتظر اسباب کشی نشسته اند و اتاق میگوروشی با لکه هایی از نور و رنگ؟

در یک ساعت اولی که از خواب پاشدم چهار درس از شش درس فنون را خوانده‌ام (که کار شاقی هم نبود) و بعد از اینکه دو درس اخر که کمی سخت تر اند را خواندم اتاق را تمیز میکنم. سریالم را می‌بینم و پشت پا به قانون وقت طلاست میزنم و بعد شاید سراغ عربی بروم و قواعد را بخوانم، تست بزنم و به معانی دروس توجه کنم. آن موقع می‌نشینم کنار لیوان کاپوچینویم و کتابم را می‌خوانم، کتابی که تا پنجشنبه وقت دارم آن را بخوانم. چهارصد صفحه درکنار آزمون گایش کار سختی به نظر نمی‌رسد. (و نکته منفی‌اش همین‌جاست) 

بُگذار درمورد کتاب ها بگویم. دیروز i fall in love with hope و تاج دوقلوها به دستم رسیدند، ماخا تاج دوقلوهارا دید و مغز احمقم قبل از اینکه به اینده فکر کند وانمود کرد آن کتاب مال خودم نیست. فعلا باید دنبال دروغی جدید باشم که یکی از کتاب‌هایم را با این کتاب دوستم عوض کردم و البته دوبرابر نگران این باشم که بسته پستی دومم قبل از پنجشنبه خواهد رسید یا نه که البته به احتمال قریب به یقین میگویم نه. اما آدمی به امید زنده است و گرچه اندکی هم احساس ادم بودن نمیکنم اما باشد، بگذار امید واهی‌مان را به طور پوشالی حفظ کنیم.

پی‌نوشت) سخت می‌گذرد، بعد از چارشنبه ساعت ده دوباره اسان خواهد شد ولی این یک هفته و بیش از آن، دارد به قدر سالها سخت می‌گذرد. فکرمی‌کنم دچار فروپاشی روانی شده ام. بدهی ام سیصد هزارتومان قد علم کرده و من به آن میخندم. کارتم را گم کرده ام. فکر کنم i fall in love with hope را با دخترمهتاب زهرا عوض کنم. نمی‌دانم. (آری، بگذار حواسم را پرت کنم. حالت چطور است؟)

#59

هنوز هم کتاب می‌خوام. به همراه پاپ کورن تازه.

و فیلم، باتو. (اره پامپرنیکل عزیزم،‌خودت)