سال هزار و چهارصد و دو؛ اگر بخوایم صادق باشیم، حین نوشتن تاریخ یک لحظه مکث کردم. امسال بیشتر ازینکه برام چهارصد و دو باشه دوهزار و بیست سه/ دوهزار و بیست و چهار بود. و دقیقا به همین دو بخش تقسیم شده بود. سالی که از وسط نصف شده بود و هر نیمه از اون متعلق به دنیایی کاملا متفاوت از نیمه دیگرش بود. طوری که انگار سال‌ها از بهار و اردیبهشتش می‌گذره و تار عنکبوت های لایه لایه و گرد و غبار کلفتی روی اون خاطرات نقش بسته‌ن. انقدر قدیمی و دور که باور اینکه اصلا اتفاق افتادن برام غریبه. چه برسه به اینکه بخوام بگم اون خاطرات با زندگی ای که از مهر شروع کردم توی یک سال قرار میگیرن. توی یک تاریخ! حتی منی که اون‌هارو زندگی کرده هم در دو بازه زمانی شخصیت های کاملا متفاوت داشته. انگار توی هزار و چهارصد و دو به اندازه ی دوتا ادم زندگی کردم. دوبار عمر کردم. دو نفر بودم. اولی کوچیک و شیرین، پر از ارزوهای رنگی و امیدوار و شبیه به برگ‌های گل نیلوفر، قمری‌ها و شخصیت های کارتونی. دومی خسته، پر از زخم و پشتکار و جدی. شبیه به دست شوالیه ای که از شمشیر زبرش زمخت شده. شبیه به گرگ‌ها. کسی که هنوز سعی میکنه توی خیالات غرق بشه و دنیای ترسناک اطرافش رو باور نکنه ولی... رویاهاش وحشتناک تر از دنیای واقعی به نظر میرسن. کسی که واقعیتِ دنیای اطراف رو بدجوری جست و جو میکنه. واقعیتی که به مراتب دهشتناک تر از ظاهر دنیای سیاه بیرونه. دیگه فرار نمیکنم. نمیتونم فرار کنم. نمی‌ذارم.
- متیو~蒸発
- چهارشنبه ۲۳ اسفند ۰۲
