میگم این ساید جدیدم قابل پرستشه
میگه دلم برای قبلیت تنگ شده
بایدم دلت تنگ شده باشه. چون این سایدم دیگه جلوی تو سر خم نمیکنه، دیگه شکننده نیست دیگه نقطه ضعفایی که تو خوب بشناسی‌شون رو نداره. بایدم دلت برای قبلی تنگ بشه عزیزم.
جدیده یه عوضی تموم عیار عین خودته و من عوضش نمیکنم. من دوستش دارم و برام مهم نیست اگه کابوسته.
ساید جدیدم قویه، بهش سلام کن. اون ازت متنفره و اگه جلوشو با خیرخواهی نگیرم به خونت تشنه‌ست. دست منم نیست. اختلال شخصیتیه دیگه :^)
ریواچ لوسیفر لذت بخشه، هوا آلوده‌ست، میخوام موهامو کوتاه کنم. چشمهای تام خیلی قشنگن و راستی. دارم داستانمو دوباره‌مینویسم. از بابتش خوشحالم و به من احساس خوبی میده، شبیه زندگی کردن توی یک دنیای دیگه. شبیه کتاب خوندن ولی خیلی چرخ آور تره. دلم یه لازانیای چرب و تند میخواد به همراه کولا ( که هیچ وقت نمیخورم ) و اینکه.. احتمالا یه تغییر ریز برای فونت اینجا بد نباشه. بعلاوه اینکه باید توی اون یکی وبلاگم یه نامه چالش برانگیز پست کنم. راجب تو=>
روزهای گرم و بی‌خاصیتی رو میگذرونم. شاید با این حجم از درونگرایی و انزوا طلبی کنار بیام و خودمو توی جمع بپذیرم، شاید برم و توی فرهنگسرای همین نزدیکی کلاس خمیر ایتالیایی ( همچین اسمی ) ثبت نام کنم. گرچه به پای سفالگری نمیرسه ولی خب شاید یه تکونی به خودم دادم و اصلا درآمد زایی کردم
* عینک دودی و پیپ:دی *
+نوشتن این روزا سخت شده. کتاب میخونم. بیخودی خوشحالم.
من به طرز دیوونه‌واری دوستت داشتم. انقدر که گفتم عاشقتم، ولی فکرکنم عشق هیچ وقت اون افسانه ای نبود که مامان بزرگامون بازگو میکردنش. شاید هم من عاشق نبودم. به هرحال،بعد یک مدت چیزی درون من رشد کرد و دیدم که عه؟ بهتره عاقلانه تر دوستت داشته باشم. منظورم این نیست که دوستت ندارم. دوستت دارم اما نه مثل قبل. اینو میخونی و من ریز میخندم. جمله آشناییه نه؟ نترس. من اونقدر بی رحم نیستم.
سلام و صد سلام بر بازدید کنندگان باینری ( کد ) بنده با نهایت افتخار اینجا هستم با چالش چهارم سوفی که اینجا برای اولین بار باهاش ملاقات کردم و منبعش حذف شده بود. سوال پیش میاد چرا اینجا که میشه گفت هیچکس نمیاد چالش از توش بخونه دارم چالش میذارم؟ خودمم نمیدونم ممنون^-^ بریم برای چالش.
" لدی می بهم نزدیک شد " اولیور، به قفسه سینه اش ضربه زد " دستش رو گذاشت روی قلبم و بهم گفت.. خدا تورو فراموش نکرده، اولیور ودرلی. اون هیچکی رو فراموش نمیکنه. امید توراهه.. "
پرسیدم " شما چی گفتین؟ "
" تو روش خندیدم! ولی انگار بهش برنخورد. دوباره موعظه خوندنش رو شروع کرد. منم دمم رو گذاشتم رو کولم و برگشتم خونه " اولیور به طبقه دوم اشاره کرد و گفت " زیر همون پنجره خوابیدم. صبح فرداش که بیدار شدم... "
اولیور صورتش رو به طرف نور بی رمغ برگرداند " حق با لدی می بود. امید از راه رسید "
خندید " و توی حیاط پشتی خونه ی من فرود اومد! "
- a snicker of magic, natalie lioyd -
بعضی از رویاها فقط رویان، درسته حرفای انگیزشی چیز دیگه‌ای میگن ولی باید سرنوشت رو قبول کرد عزیزم، هرچقدر هم بد باشه اون زندگی توعه و تو نمیتونی همه چیز رو تغییر بدی.
نقل قول از یک مامان‌بزرگ ~
| ♡ |
خب، متاسفانه یا خوشبختانه بند بالا حقیقت داره. هرچقدر هم توی زندگیت شنگول و امیدوار باشی ( که این امید لعنتی یه وقتایی نابودت میکنه ) بالاخره یک روز میفهمیش، بعضیا توی سنین بالا و بعضیا مثل من، توی پنجمین ماه از شونزده سالگیشون متوجه‌ش میشن. دفتر کتاب‌هاشون رو جمع میکنن و برنامه درسی رو ریز ریز میکنن و میفرستن توی سطل بازیافت و خودشون رو از یک امید واهی نجات میدن. چون یکی از چیزهایی که تو نمیتونی درستشون کنی بیمار‌های روانی دچار سادیسم و دیکتاتور ها هستن، اونها حتی وقتی دکتر روانپزشک بهشون میگه باید بستری شن به حرفش گوش نمیدن و میگن روانی تویی نه ما. پس یک دختر قد کوتاه با یک قلب کوکی و ریه های ناقص قطعا نمی‌تونه حریف اونها بشه. خصوصا اگه اونها والدینش باشن. پس در نتیجه اون فقط بیخیال رویاهاش میشه و حقیقت تلخ زندگیش رو می‌پذیره که هیچ وقت فرصت ادامه تحصیل نداره و تنها راهش برای زندگی ازدواج سنتی ایه که همون روانی ها راجبش تصمیم میگیرن. پس همین میشه که به تموم قول هایی که داده انگشت وسطش رو نشون میده و سیگار میکشه و زخمای کف دستش رو تجدید میکنه. همین میشه که بیخیال ازمون نمونه میشه و کتاباشو اتیش میزنه و کتابکار هاشو آگهی میکنه. همین میشه به باباش پیم میده که قصد ادامه تحصیل نداره و همین میشه که نامادریش با نیشخند خوشحال و بی‌رحمانه ش با چشمهایی که از مدوسا درد آور ترن بهش نگاه میکنه و زبون درازی میکنه. چون اون فقط یک عروسک خیمه شب بازی عه، فقط یک اسپرم لعنتی که با تخمک های یک روانی پیوند خورده و شکننده ترین ادم ممکن رو بوجود اورده. همین میشه که تصمیم میگیره دیگه زندگی نکنه. همین میشه که از تموم جاهای ممکن بدنش برای زخمی شدن خون سرازیر میشه و اون از درد کف اتاق به خودش میپیچه و هیچکس ، حتی خدای لعنتی که دیگه برای اون وجود نداره هم برای به دادش رسیدن کافی نیستن. همین‌قدر ساده میشه که یک آدم یک بار برای همیشه میشکنه.
پی‌نوشت) معذرت میخوام بکس. معذرت میخوام زهرا. معذرت میخوام کوثر. معذرت میخوام هفت. مامانی، از توهم معذرت میخوام. بابت همه چیز متاسفم.
-خب. بالاخره تابستون شروع شده و من احساس میکنم جز استرس برای ثبت نام و نمونه فرهنگ هیچ چیز دیگه ای احساس نمیکنم. فاقد خوشحالی و ناراحتیم، تنها چیزی که ازارم داد این بود که دوست صمیمی سابقم فقط باهام دست داد و گفت " شاید دیگه نبینمت " و رفت و حتی پشت سرشو نگاه نکرد. بکس گفت چرا غمت گین شده و من دقیق نگفتم که چرا، چون ترک عادت موجب مرضه. چون نورا هرچقدر هم بد بوده و اذیت کرده و فلان و بهمان، هرچقدر ایگنور کرده و زده تو ذوقم و ازم دوری کرده بازم نورا بوده. جویون شی بوده ، همونی که هنوز توی وبلاگ دومم اسمش تگ شده و هنوز جعبه کتابام بوی عطرشو میده. ناراحتم که انقدر ساده گذشت وقتی من به سختی رد شده بودم.
•کاش میشد یطوری پست گذاشت که ستاره‌ش روشن نشه ولی منتشر بشه. چون احساس میکنم لیاقت ستاره ی روشن رو ندارن، صرفا یه مشت روزمره می‌نویسم و روشن شدن اون ستاره کنار عنوان زیاده روی به نظر میرسه. عین این که یک ساعت بدل رو توی جعبه ی نقره ای بذاری و بفروشی‌ش.
وقتی پونزده ساله باشی و زیر چشمت کبود باشه؛ دیگه کسی به اینکه شاید توپ بیسبال خورده باشه بهت فکر نمیکنه. تو توی ناخودآگاه مردم یه کتک خورده جلوه میکنی. ولی اینکه یه عوضی که کتک کاری کرده باشی یا یک مظلوم که کز کرده و جیغ زده به خودت بستگی داره. این رو وقتی فهمیدم که کیوان قلقلکم داد و مجبور شدم سرم رو از توی بالشت دربیارم و چشمم رو دید.
